Roberta Petzoldt

In het poëtisch universum dat ze met Vruchtwatervuurlinie creëert wordt scherp, analytisch en  associatief naar de werkelijkheid gekeken. De werkelijkheid zoals die zich nu aan ons voordoet (‘ik weet dat mensen op hun honden lijken, maar jij / lijkt op de hond van iemand anders’) maar ook de werkelijkheid die we ons herinneren uit onze jeugd, waarin zoveel nog fantasie en ontdekkingstocht is. Roberta Petzoldt laat zien hoe met dat terugkijken naar een persoonlijke geschiedenis ook de pijn van het gemis zich doet voelen. Zoals in het gedicht ‘Voor je het weet’ met regels als ‘Ik zag hoe mijn kindertijd eindig was / had heimwee naar de zelf die dit dacht’.

Roberta Petzoldt is sterk in het benoemen en omschrijven van eenvoudige alledaagse zaken zoals het ’s ochtends wakker worden of het zien en horen van een leeuwerik. In het gedicht over de leeuwerik toont Petzoldt zich ook bewust van de poëtische traditie waarin de leeuwerik geregeld figureerde (‘Maar hoe dicht ik over een vogel / die zo vaak is bezongen’). Ook elders resoneert de literaire traditie mee in haar werk, zoals in ‘Pixel – perspectief’, waarin Remco Camperts gedicht ‘Iemand stelt de vraag’ doorklinkt.
Ieder gedicht is een bevestiging van wat de dichter onder poëzie verstaat, maar Roberta Petzoldt heeft haar eigen poëzieopvatting misschien wel het beste verwoord met de regels: ‘zonder vliegtuig de wolken raken / bewegen door / een getraind gevoel voor humor / en een eenzame logica.’
Waarvan akte. Links

Interview met Marten Janse


Bibliografie

Poëzie
Vruchtwatervuurlinie, Van Oorschot, Amsterdam, 2019