Joost Decorte

Vele gedichten in Stalker (2018) getuigen van een haast obsessieve drang om de essentie van een landschap, een situatie, een relatie tussen mensen te ontrafelen. De zinnen waaruit Decorte zijn gedichten opbouwt zijn krachtig, verdicht en beschouwend tegelijk. Vaak wordt er gerefereerd aan het fysieke, van het lichaam, van het landschap en zowel lichaam als landschap verwijzen naar elkaar. De poëzie van Decorte is zich zeer bewust van de taal, van de constructie van betekenis en van de mate waarin taal de werkelijkheid mogelijk maakt. De dichter laat in zijn beeldende en nu en dan ook aforistische zinnen zien hoe we dankzij de taal alles wat ons omringt kunnen benaderen en trachten te bezweren. Stalker is een jacht, een pelgrimstocht en, om een zin uit Stalker te parafraseren, een praten in onbedekte termen. Meeslepend en van een grote poëtische kracht.

De bundel Stalker (2018) is genomineerd voor De Grote Poëzieprijs. Stalker, Poëziecentrum, Gent 2018