Mourid Barghouti

Het spreekt vanzelf dat de jaren van ballingschap een stempel op zijn poëzie hebben gezet en dat dit hoorbaar wordt in de gedichten die hij voor vluchtelingen in de kampen schreef. “Je kunt niet verwachten”, zegt hij, “dat mensen voor wie checkpoints, afsluitingen en onderdrukking dagelijkse werkelijkheid zijn, begrip hebben voor esthetische regels. Maar ervaring is dat je visionaire gedichten zelfs in een vluchtelingenkamp kan voordragen.”

Mourid Barghouti heeft een afkeer van retoriek en mooie woorden. Zijn bundel Trottoirgedichten uit 1980, schreef hij, naar eigen zeggen, “(…) met een camera, visueel, concreet zonder abstracte zelfstandig naamwoorden. Zijn weerzin tegen retoriek is ook zichtbaar in de bundel Middernacht en andere gedichten 2005. Ondanks de wanhoop die hij in deze gedichten verwoordt, bevat deze bundel geen propaganda en geen polemiek, maar wel aangrijpende treurdichten, bijtende ironie en galgenhumor.
De volgende regels, zegt Barghouti, schreef hij eigenlijk voor zichzelf alsof hij zijn afkeer van retoriek nog eens wilde bevestigen.

De stilte zei
de waarheid heeft geen mooie woorden nodig
na de dood van zijn berijder
zegt het paard alles
als hij naar huis terugkeert
zonder iets te zeggen

In 1998 bezocht hij met zijn zoon Ramallah. Weerzien met Ramallah (Bulaaq, 2002) is de Nederlandse titel van het boek waarin hij dit bezoek beschrijft. Hij woont nu weer in Cairo.
 
Citaten ontleend aan The Guardian, 13 december 2008
Mourid Barghouti was te gast op het 40e Poetry International Festival in 2009. Deze tekst werd ter gelegenheid van dat optreden geschreven.

Publicaties (o.a.)

Collected Works (1997); I Saw Ramallah (2003); A Small Sun (2003); Muntasaf al-Layl (2005); Medianoche (2006); Midnight and Other poems (2008).