Poetry International Poetry International
Gedicht

Sara Uribe

"They’re one and the same"

They’re one and the same. They’re going to kill all of
us, Antígona. They’re one and the same. There’s no law
here. They’re one and the same. There’s no country here.
They’re one and the same. Don’t do anything. They’re
one and the same. Think of your nephews. They’re one
and the same. Keep quiet, Antígona. They’re one and
the same. Keep quiet. Don’t shout. Don’t think. Don’t
search. They’re one and the same. Keep quiet, Antígona.
Don’t go after the impossible.

But how could I not search for my brother? Tell me, all of
you. How could I not demand his body even if just to
bury it? How could I sleep peacefully thinking it might
be in some ravine, in some abandoned lot, on some
back road?

"Ze zijn één en dezelfde"

Ze zijn één en dezelfde. Ze gaan ons allemaal
vermoorden, Antígona. Ze zijn één en dezelfde. Hier
geldt geen wet. Ze zijn één en dezelfde. Hier is geen land.
Ze zijn één en dezelfde. Je moet niets doen. Ze zijn één
en dezelfde. Denk aan je neefjes. Ze zijn één en dezelfde.
Hou je stil, Antígona. Ze zijn één en dezelfde. Hou je stil.
Niet schreeuwen. Niet denken. Niet zoeken. Ze zijn één
en dezelfde. Hou je stil, Antígona. Niet het onmogelijke
najagen.

Maar hoe kan ik niet naar mijn broer zoeken? Zeggen
jullie het maar, hoe kan ik niet eens zijn lichaam opeisen
om hem te kunnen begraven? Hoe kan ik rustig slapen
met de gedachte dat hij misschien ergens in een ravijn ligt,
op een braakliggend terrein, in een kloof?

Son de los mismos. Nos van a matar a todos,
Antígona. Son de los mismos. Aquí no hay ley. Son
de los mismos. Aquí no hay país. Son de los
mismos. No hagas nada. Son de los mismos. Piensa en
tus sobrinos. Son de los mismos. Quédate quieta,
Antígona. Son de los mismos. Quédate quieta. No
grites. No pienses. No busques. Son de los mismos.
Quédate quieta, Antígona. No persigas lo imposible.

Pero ¿cómo no voy a buscar a mi hermano?
Díganmelo ustedes ¿Cómo no voy a exigir su
cuerpo siquiera para enterrarlo? ¿Cómo voy a
dormir tran­quila pensando en que puede estar en un
barranco,                en un solar baldío, en una
brecha?

Close

"Ze zijn één en dezelfde"

Ze zijn één en dezelfde. Ze gaan ons allemaal
vermoorden, Antígona. Ze zijn één en dezelfde. Hier
geldt geen wet. Ze zijn één en dezelfde. Hier is geen land.
Ze zijn één en dezelfde. Je moet niets doen. Ze zijn één
en dezelfde. Denk aan je neefjes. Ze zijn één en dezelfde.
Hou je stil, Antígona. Ze zijn één en dezelfde. Hou je stil.
Niet schreeuwen. Niet denken. Niet zoeken. Ze zijn één
en dezelfde. Hou je stil, Antígona. Niet het onmogelijke
najagen.

Maar hoe kan ik niet naar mijn broer zoeken? Zeggen
jullie het maar, hoe kan ik niet eens zijn lichaam opeisen
om hem te kunnen begraven? Hoe kan ik rustig slapen
met de gedachte dat hij misschien ergens in een ravijn ligt,
op een braakliggend terrein, in een kloof?

"They’re one and the same"

They’re one and the same. They’re going to kill all of
us, Antígona. They’re one and the same. There’s no law
here. They’re one and the same. There’s no country here.
They’re one and the same. Don’t do anything. They’re
one and the same. Think of your nephews. They’re one
and the same. Keep quiet, Antígona. They’re one and
the same. Keep quiet. Don’t shout. Don’t think. Don’t
search. They’re one and the same. Keep quiet, Antígona.
Don’t go after the impossible.

But how could I not search for my brother? Tell me, all of
you. How could I not demand his body even if just to
bury it? How could I sleep peacefully thinking it might
be in some ravine, in some abandoned lot, on some
back road?

Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Ludo Pieters Gastschrijver Fonds
Lira fonds
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère