Altijd deze droom, de on-
sterfelijke windvlaag, het
donker sediment dat  aan-
koekte op onze mond. Altijd
dit voelen van de tijd dat vlak
als zacht geworden korst in
onze hersens schuilt – de aarde
nat van een stugge omarming.
Dwalende voetstaptranen
door het samenspel van zon
en gebladerte, een adem van
aarde en steen die zich
verdicht met nieuwsgierige
lading. Hoe verdedigen
de doden zichzelf, kruis-
armig, holborstig, spie-
ren gefnuikt door het vocht-
rottend lied van de tijd.
Jaren lagen we verloren,
innig omhelsd door heuvels
onbestierde aarde, plom-
pe naamloze stenen bo-
ven ons hoofd geknoopt
tot het oog van de spade
zijn blad neerliet en omsloeg
en hief van louter verraad.

Always this dream, the

immortal flick of wind,

the dark sediment caking

our mouths. Always this
feeling of time sitting flat
like crust turning soft in
our brains – the earth
wet with a dour embrace.
Wandering footfall tears
through the union of fo-
liage and sun, a breath of
earth and stone thicken-
ing with an inquisitive
charge. How do the dead
defend themselves, cross-
armed, hollow-breasted,
muscle undone by the
wet-rotting song of time.
For years we lay lost,
hugged tight by mounds
of ungoverned earth,
squat nameless blocks
knotted above our heads
till the shovel’s eye sunk
its blade and tipped and
rose with pure betrayal.