8

8

8

Al had ik volgens mij niets raars gezegd,
was jij geërgerd. Jij wilde ontbijten.
Je strooide crackers onder met verwijten,
totdat er echt iets misging, maar dan echt.

Er ging nog net geen strijkbout door het raam.
De vaas van oma wankelde vervaarlijk.
Hij stille mes werd bijna nog gevaarlijk.
Maar jij verbeet mijn staren, ik je naam.

Ik had je net iets meer als mij verzonnen,
als wie mijn surreële dromen deelt
en midscheeps rum rolt in beslagen tonnen.

Wat liefde heet te heten, is wat scheelt
aan wat er is nadat het is begonnen.
We scheppen wie ons liefheeft naar ons beeld.