THE SPINNERS

The one who has kept, in spite of winter
A memory of grapes on her cheeks
Follows a slow couple with her eyes;
They cross the stone bridge towards
A bit of forest where the blue shadows
Of foxes lie in ambush. All that
Silently claims its portion of hate,
At the hour when young women
Leave the house, heavy with snow,
Their heads still full of night, careless from having
Drunk mulled wine and spun
The linen of their sheets between games, forfeits
And lies, beneath the gaze
Of men waxing harnesses. 

DE SPINSTERS

Zij van wie de wangen ondanks de winter
Nog aan druiven doen denken
Volgt met haar blik een traag koppel;
Ze steken de stenen brug over
Naar het stuk bos waar de blauwe schaduw
Van vossen loert. Dat alles
Eist in stilte zijn haat,
Op het uur dat de jonge vrouwen
Het sneeuwbeladen huis verlaten,
Hoofd in de nacht, bedwelmd door
De brandende wijn en het vlas voor het lijnwaad,
Gedronken en gesponnen tussen spel, pand
En leugen, onder het toeziend oog
Van mannen die riemen invetten.

LES FILEUSES

Celle qui malgré l’hiver a gardé
Aux joues le souvenir des raisins
Suit de l’œil un couple lent ;
Il franchit le pont de pierre
Vers le bout de forêt où s’embusque
L’ombre bleue des renards. Tout cela
Prend silencieusement sa part de haine,
A l’heure où les jeunes femmes
Quittent la maison lourde de neige,
La tête dans la nuit, étourdies d’avoir
Bu du vin en flammes et filé le lin
De leurs draps entre les jeux, les gages
Et les mensonges, sous le regard
Des hommes qui graissaient des courroies.