AN ELEGY FOR SINDBAD CINEMA

A road
Lined by roofs washed white
        By memories
Under a perfect blue sky – where I am a captive
Where my words want to rise like the stairs of a fortress
Like voices practising a lost scale
        Note by note
In the book of my friend, the lute-player, who died
from silence, in lonely exile

I hit upon the sound, found the building
        Opened its door
Our time, memories have faded!
        The voices of whom have no voice anymore
Sound like tiny waterwheels in the dark!
They tell me
They knocked down Sindbad Cinema
How awful

Who will sail the seas from now on, who will see sea-calves ?
They knocked down our nights
Our white shirts, the Baghdad summers
Spartacus, the Hunchback of Notre Dame, Samson and Delilah
How can we dream of travelling
        To an island
They knocked down Sindbad Cinema!

The drownee, his hair wet through,
        Returned to the party
After they had put out the lights,
Stacked the chairs on the empty bank
And chained the waves of the Tigris

KLAAGLIED VOOR DE BIOSCOOP SINDBAD

Er is een weg
omzoomd door daken, die de herinnering heeft gewassen
tot ze wit zijn onder een volmaakt blauwe hemel
waar ik gevangen ben, waar mijn woorden
als de trappen van de burcht omhoog willen gaan
als stemmen die de zoekgeraakte ladder
toon na toon beklimmen
in het boek van mijn vriend, de luitspeler,
die gestorven is aan zijn zwijgen, in troosteloze ballingschap.

Ik ontdekte dat geluid, het gebouw
en opende de deur.
Wat is het lang geleden, herinneringen zijn vergaan.
Als een waterrad ruisen in het donker
de stemmen van degenen die geen stem meer hebben!
Ze zeggen me:
Ze hebben de bioscoop Sindbad gesloopt!
Ontzettend.
Wie zal nu nog naar zee gaan, wie zal nog een zeekoe zien?
Ze hebben onze avonden gesloopt
onze witte hemden, de zomers van Bagdad,
Spartacus, de gebochelde van Notre Dame, Samson en Delila.
Hoe zullen we nu wegdromen
naar een eiland?
Ze hebben de bioscoop Sindbad gesloopt!

De drenkeling met kletsnat haar
ging terug naar het feest
nadat ze de lichten hadden gedoofd,
de stoelen opgestapeld op de verlaten waterkant
en de golven van de Tigris geketend.