André Schmitz

De alledaagse wonderen is de bundel waarin André Schmitz zijn bondige, van bombast gezuiverde stijl tot een hoogtepunt heeft gevoerd – een stijl die door een verraderlijk gebruik van het understatement zoveel scherper en treffender overkomt. Die stijl heeft André Schmitz gaandeweg op zichzelf bevochten. In zijn debuut, Pour l’amour du feu (Uit liefde voor het vuur, 1961), reguleert Schmitz zijn toon nog door middel van metrum en rijm. Een decennium later is hij met zijn derde bundel Soleils rauques (Schorre zonnen, 1973) gekomen tot het gedicht als een sobere en directe momentopname, die bij nauwkeurige lezing vol zinspelingen zit op wat ongezegd, misschien ook onzegbaar buiten beeld is gebleven.
‘Ik spreek met zelfverzekerde stem van het levensverdriet’, schrijft André Schmitz nog. Wat voor wonderen de dichter ook doorlicht, de ontreddering en de twijfel zijn inherent aan de ‘condition humaine’. André Schmitz was te gast op het Poetry International Festival in 2007. Deze biografie is ter gelegenheid van dat optreden geschreven. 


Publicaties (selectie):
Les prodigues ordinaires (1991);
Les cerfs-volants (1994);
Lettres a l’illetrée (2000);
Etranglements (2001);
Dans la prose des jours. Poésie 1961-2001 (2002).

Vertalingen in het Nederlands zijn opgenomen in: Jan H. Mysjkin, Hanenveren van diverse pluimage. Levende Franstalige poëzie uit België, Poëziecentrum, Gent, 2004.