Silke Scheuermann

Dat Scheuermann, die van huis uit dichteres is, ook proza schrijft, zal de lezer van haar gedichten niet verbazen. Haar gedichten beschikken immers vaak over een handeling en personages. Maar van een streng episch verloop is allerminst sprake. Bij de dichteres bevinden ruimte en tijd zich in een continu proces van verandering met vaak associatieve, vloeiende overgangen. De grenzen tussen realiteit en fantasiewereld, droom en werkelijkheid zijn eveneens opgeheven, ze gaan naadloos in elkaar over. Het hoofdmotief van de gedichten is dan ook dat van de metamorfose en transformatie. Niets lijkt vast te staan in de surreële wereld van de gedichten, waarin wolven in mensen veranderen, wilgen naar houvast zoeken, maar daarin niet lijken te slagen, de ik-figuur eerst kompas is, dan naald en naar oriëntatie zoekt in een weids sneeuwlandschap, waar geen grip op te krijgen is en waar ten slotte de kracht van leegte doorslaggevend is. De alles behalve idyllische wereld die beschreven wordt, staat in schril contrast met het verlangen van de acteurs in de gedichten, die haast tegen beter weten in naar utopieën of ook maar 'gewoon' naar houvast en echte nabijheid tot de ander streven. Dit contrast wordt nog eens onderstreept, doordat Silke Scheuermann als personages vaak fantasiewezens of mythologische figuren zoals Icarus, weerwolven, heksen, engelen en nimfen laat optreden, die in 'onze' realiteit hun weg niet meer vinden en uit hun normale doen zijn: nimfen komen uit het water en veranderen in schoenenconsumenten, de dieren van de ark van Noach weigeren aan land te gaan en Icarus, bevrijd uit zijn bestaan als wassen beeld bij Madame Tussaud, belandt onder anderen op jaarmarkten.

Qua toon balanceren de gedichten tussen melancholie en ironie en een teveel aan pathos wordt ondermijnd door de vaak laconieke toon van de verzen. De grote thema's als liefde, dood en leven passeren de revue, soms op de voorgrond, soms haast zeer droog terloops zonder al te veel ophef, een principe dat de dichteres nastreeft zoals blijkt uit haar poëticale regels waarin gedichten "schitteren / in allergrootste terloopsheid" en "toevallig / moedwillig / en van verblindend felle / vanzelfsprekendheid" zijn.
Silke Scheuermann was te gast op het 39e Poetry International Festival in 2008. Deze tekst werd ter gelegenheid van dat optreden geschreven.

Links
Silke Scheuermann on Lyrikline