WHEN I LOOK AT YOU WITHOUT SPEAKING I’M DRAWING A MAP

ALS IK ZWIJGEND NAAR JE KIJK TEKEN IK EEN LANDKAART

Liefde niet als oorsprong
                                                               maar als uittocht. Een afscheid en dan
                               nog één. Stof van je land
                                                       rolt van je tong als zweet of mijn naam 
           toen je nog van me hield. Die herfst
                         rijpten de muggen in de muren van je flat
en prikten een grenshek in mijn huid.

Hier is aanraking verboden. Hier is de weg versperd. 

Ik werd de dief aan wie je uitsneden voerde
                                          frame na frame: je silhouet
                                                     dat slaapt, silhouet dat mango snijdt,
                                silhouet met andere spoken – 

                        Je hebt me nooit verteld dat je twee keer bent uitgezet
                                             voor je aankwam in Nogales, alleen en nog maar
                                   negen, de schaduwen van de saguaro’s
                mimespelers. Uilen showen hun spierballen aan de hemel
                                   de tijger zeeft zijn strepen zon en gemis
maakt het dag                                    dan nacht. Ik wis

                    je uit en zie je voor me als altijd,
                                                               meer gelukstreffer dan vriend, meer broer voor me dan vijg.

Thuis como ancla, no como cadenas,   eerder als een worm, aan de haak
                               geslagen in een vissersdorp aan zee
         ver van de woestijn, waar je
                               de leguanen Moeder noemde, al gaven ze je geen melk.
Ik zie je voor me in El Salvador,

          dobbelend op een begrafenis, het stof dat opwaait onder de stenen.
De benen van een tweetal spookrozen afgeknipt en vastgezet aan je kraag.
                    Je gaat nu nog niet dood maar dat zal je ooit betreuren
        op een paddotrip in een auto met vrienden
                             op een ochtend in Muskogee, eindeloze wielen
                   en geen schreeuw breekt door
                                         je kreeftenlach. Niet liegen dat

                                                   je hier bent geweest en deze grond hebt liefgehad. 
         Met andere beelden ben ik niet bekend: jij op een heuvel
                                         in een zee van hoog gras. Jij in het diepst van Alaska
                                                               met ijs als chocola om je mond.
                             Jij in Montana onder een pressepapierhemel, het land
                                                                zo vlak als een gestopte hartslag.

Ik zal niet liegen dat ik niet wil dat je mijn groene hart je huis maakt.
                    Je plant hier een zoen
                                                                           maar wiedt er geen onkruid om.

          Je berenmond
                                     sputtert in de open voren van mijn huid.
                                                                                          Je maakt
                                     het me moeilijk, Vriend, en het wordt steeds moeilijker voor me
          om niet mijn rokje te verlaten en mijn dijen op te tillen in dit droge bed
van opgebrande rivieren. Ademloos vouwt mijn nek
                     longen uit tot een landkaart van waar je bent geweest.

                               Dus als immigreren houden van twee vrouwen is,
                                         in wie van ons droom je dan?
         Wat boeit een andere vrouw de andere vrouw
                                         behalve als extra handen voor het binnenhalen van de oogst

maar ik kan je niet mee naar huis nemen.

                                                                                     Zo’n coyote

ben ik niet. Ik ben het meisje dat je voorzichtig meevoerde door het riet
                                                                 omlaag naar de kade. We lagen op onze rug
                                zagen oktober aan flarden gereten worden per helikopter.

                                          Ik wil je vrij zien van elke behoefte, fluister ik, zien uitkijken over
de onmetelijkheid en alles vergeven.

          Afgelopen nacht in mijn slaap hielp ik je drie boten het droge op trekken, je haven in. 
Eén voor jou, één voor mij, één voor haar. Eén voor thuis. Eén voor thuis. Eén voor thuis 
                                           Kijk hoe het touw brandt, de inspanning
                                waarmee je dat waarvan je houdt dicht genoeg naar je toetrekt
om het te strikken en dan weer vertrekt
                     de golven op gaat
het landdier dat voorkomt in al je gedichten belooft:
                                                                           deze keer verdrinkt de muilezel niet.

                                                                           Deze keer waak ik niet tot je terugkomt.
                     Deze keer als je gaat zul je iedereen weerzien. 
En in de velden waar we dromen liggen geen olievaten. 

WHEN I LOOK AT YOU WITHOUT SPEAKING I’M DRAWING A MAP

Love not as origin       
                                                                                    but as exodus. A parting and then 
                                         another. Dust of your country
                                                                    rolling off  like sweat or my name from your tongue
            in the time you loved me.  That autumn 
                        mosquitos ripened in the walls of your apartment 
and made a border fence on my skin. 

Here, our touch is trespass. Here, the way is shut.

I became the robber whom you fed windows 
                                                        fed me frame after frame: your silhouette 
                                                                      sleeping, silhouette cutting mangoes 
                                         silhouette with other ghosts—

                            You never told me,  twice you were deported 
                                                       before you made it to Nogales, alone and only nine
                                          years old, saguaro shadows
               pantomime. The owls flex against the sky
                                          tiger sifts its stripes of sun and absence 
making it day                                            then night.  I erase

                             and picture you as I always do,
                                                           more windfall than friend, more brother to me than fig.         

Home como ancla, no como cadenas,   rather you as a worm, hooked 
                                          in a little fishing village by the sea
              away from the desert calling 
                                          the iguanas Mother, though they could give you no suck.      
I imagine you back in El Salvador,

              gambling at a funeral, dice stirring up dirt. 
The legs on a pair of ghost roses clipped and joined to your lapel.
                             You won’t die now but you’ll be disappointed you didn’t
              on a mushroom trip in a car of friends,
                                       one Muskogean morning, wheels and wheels
                         and not a scream will break 
                                                through your lobster grin. Don’t lie and say 

                                                            you’ve been here and loved this soil.
            I am unfamiliar with any other images: you on a hill 
                                                in an ocean of tall grasses. You inside Alaska 
                                                                     with ice like chocolate around your mouth. 
                                    You in Montana under paperweight sky, land 
                                                                        flat as a pulse.               

I won’t like to you and say I don’t want you to make my heartland your home.          
                        You plant kisses here 
                                                                        but don’t weed them.

       Your bear-mouth                    
                                    leaves raspberries  in my broken skin.
                                                                                    You’re playing 
                                    hard to get, Friend, and it’s getting hard on me
        not to vacate my skirt and lift my thighs in this dry bed 
of burned-up rivers. My neck is breathless unfurling
                        lungs into a map of where you’ve been. 

                                    So if immigrating is loving two women,
                                                which one of us do you dream in?
            What’s another woman to the other woman
                                                except an extra pair of hands to bring in the harvest

                        but I can’t take you home.                                          
                                                                                                I’m not a coyote 

that way. I’m the girl you guided gently through the reeds 
                                                           down to the loading docks.  We lie on our backs 
                                    watched October get cut to pieces by helicopter. 

                                                          I wish to see you free of any need I whisper, look out over the
vastness and forgive it all.

           In sleep last night, I helped you pull three boats ashore into your port. 
One for you, one for me, one for her. One for home. One for home. One for home 
                                               See the rope burns, the labor
                                    of trying to bring what you love close enough 
to tie down and then ride out 
                        again onto the waves
assuring the land animal that appears in all your poems, 
                                                                        this time the mule doesn’t drown. 

                                               This time I don’t keep a vigil until you return.
                                    This time you get to go and make it back to everyone. 
And in the fields where we dream there aren’t oil drums.