Poetry International Poetry International
Gedicht

Laura Jane Lee

YET TO BE

NOG TE WORDEN

// in die jaren waren ook wij vliegen in de stroop
beschonken gezicht-omhoog gezicht-omlaag gloeiend als
de regen of anders het plaveisel waaronder
we ons schrap zetten in hoornschelpen, onze
botten zwijgend onder huiden altijd even hongerig
naar contact om het uit te schreeuwen en kussende
geliefdes stervende geliefdes vurig wordt overal
de lucht dunner tot het stopt in de spiegel
en ik zou het in niet zoveel woorden uitleggen
terwijl jij je voorbereidt om weer op te breken terwijl
we Nog Zonder Titel waren we waren nog niet eens
in de buurt maar die nacht zou je draaien en
opnieuw en draaien en opnieuw en ik zou een hint
uit de echte wereld ter harte nemen en mijn uiterlijkheden
internaliseren en dan weten dat we beiden
mijlenver verwijderd waren van de zon zijn die jongens
met zachte lippen en ogen lichtend al die
jaren toen ook wij vliegen in de stroop waren
en ons binnenste schoon spitten en ik zou lijden voor
jouw fouten en niet mijn zondes en weet
dat niets dat we tegen elkaar kunnen zeggen
geluid zou maken maar we hebben ten minste geleefd mijn
lief we hebben het ten minste overleefd//

YET TO BE

// those years we too were flies in syrup
plastered face-up face-down glowing like
the rain or else the pavement under
which we brace in conch shells, our
bones silent under skins ever so hungry
for contact for crying out loud and kissing
lovers dying lovers burning all around the
air is thinning to a halt in the looking glass
and i would explain in not so many words
as you prepared to break again as we
were Not Yet Titled we were not even
close but that night you’d bend and again
and bend and again and i’d take a cue
from the real world and internalize my
externalities then know we both were
miles away from being the sun those boys
with soft lips and eyes searing all those
years when we too were flies in syrup
digging our insides clean and i’d hurt for
your faults and not my sins and know
nothing we could say to each other would
make any sound but at least we lived
my
love at least we survived //

Close

NOG TE WORDEN

// in die jaren waren ook wij vliegen in de stroop
beschonken gezicht-omhoog gezicht-omlaag gloeiend als
de regen of anders het plaveisel waaronder
we ons schrap zetten in hoornschelpen, onze
botten zwijgend onder huiden altijd even hongerig
naar contact om het uit te schreeuwen en kussende
geliefdes stervende geliefdes vurig wordt overal
de lucht dunner tot het stopt in de spiegel
en ik zou het in niet zoveel woorden uitleggen
terwijl jij je voorbereidt om weer op te breken terwijl
we Nog Zonder Titel waren we waren nog niet eens
in de buurt maar die nacht zou je draaien en
opnieuw en draaien en opnieuw en ik zou een hint
uit de echte wereld ter harte nemen en mijn uiterlijkheden
internaliseren en dan weten dat we beiden
mijlenver verwijderd waren van de zon zijn die jongens
met zachte lippen en ogen lichtend al die
jaren toen ook wij vliegen in de stroop waren
en ons binnenste schoon spitten en ik zou lijden voor
jouw fouten en niet mijn zondes en weet
dat niets dat we tegen elkaar kunnen zeggen
geluid zou maken maar we hebben ten minste geleefd mijn
lief we hebben het ten minste overleefd//

YET TO BE

Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Ludo Pieters Gastschrijver Fonds
Lira fonds
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère