A world

Een wereld

Waarin de handen van mensen veranderden in dingen zoals bloemen
waarvoor nieuwe, ongemakkelijke vormen van behoedzaamheid
waarmee die man in zijn ijzeren pak, dom en voorzichtig
de menigten doorkruist, met aan zijn polsen twee rode hibiscusbloemen,
onvermijdelijk gekwetst, licht geheven, licht naar voren,
een gerimpelde fontein hun kroonbladen begeleidt hem.

Hoe de intrekker van contracten met de kakkerlakgreep te naderen?
Hoe hem te naderen wiens zandkrabhanden proberen terzij te rennen?
Hoe hem te naderen? of hoe bij de meeuwenomstuwde te komen,
wie het niet lukt een handschoen te schuiven om lekkende zakjes maïs?

Ach, wiens gekoelde handen verdwijnen, condenseren, herschapen druppels . . .
instant, bestendigde blaarzijde, mocht hij ooit een hart raken:

A world

In which the hands of people changed to things like flowers
for which new, uneasy forms of consideration
by which that iron-suited man, foolish and careful,
negotiates crowds, his two wrists bearing red hibiscus
necessarily bruised, a little raised, a little forwards,
a rivelled fountain their corollas accompanying him.

How approach the cockroach-gripped revoker of contracts?
How approach him whose sand crab hands try running askew?
How approach him? or how near the one mobbed by seagulls,
helpless to pull a glove on leaking packets of corn?

Ah whose iced hands disappear, condense, remade droplets...
instant, lasting blister-silk, should he once touch a heart: