The new Highway E4 between Enånger and Hudiksvall before

The new Highway E4 between Enånger and Hudiksvall before 
it is opened to traffic. A cold planet platform in future tense seen through
the woods. 

The traffic rules have not yet taken effect, and right blows 
from left. Still a smooth surface, the dimensions have 
not been awakened, they will be rolled out when 
speeding vehicles pull out on the wind-speed’s disappear-routes of jet velocity. 
The vehicles shooting by with faceless ghosts. 
Thickly blacked vehicles form black asphalt 
escape routes toward the earth’s heart. 

Waves of invisible hope, a rushing river of speed.

Far in the distance, outside the endorfine room, 
the Motor Men’s bellowing, a four-wheeler absorbing cosmic 
vastness. A glowing space-fly casts 
flitting silhouettes on bibulous surface.

When the remorse grows steadily worse, the abuser’s 
ruthlessness evolves into a manic trance, from which 
he increasingly fears waking up. Instead metal fatigue 
will gradually overtake him. Can the sleep of matter 
be humanized?

Friction against cooling process of slow lava. 
A horse who grazes next to the highway, 
dissolved sap in its warm intestines, inflated floating 
along foraging paths, devouring the world’s rest.

The horse is a shelter in which time stands still.
The sky reddens overhead in a murmuring calm.

But the horse is also a war machine,
the road a cloud,
the asphalt slackens,
time surges.

If speed is the urge get away, towards what.

De nieuwe E4 tussen Enånger en Hudiksvall voordat het verkeer

De nieuwe E4 tussen Enånger en Hudiksvall voordat het verkeer 
toegang krijgt. Een koud planeetplatform futurum door 
het bos.

De verkeersregels gelden nog niet, en rechts komt aanwaaien 
van links. Nog altijd een plat vlak, de dimensies zijn nog niet 
gewekt, worden later uitgerold wanneer 
hard rijdende wagens optrekken op de verdwijnbanen van snelwind in jetvaart. 
De voertuigen snel passerend met gezichtsloze 
spoken. Zwaar verduisterde vehikels vormen zwarte 
sluipwegen in asfalt naar het hart van de aarde.

Golven van onzichtbare hoop, een kolkende stroom van snelheid.

Ver weg, buiten de endorfine ruimte
het gebrul van de Motorrijders, vierwieler absorbeert kosmische 
weidsheid. Een glanzende ruimtelibel werpt
voorbijstuivende schaduwbeelden op de sterk absorberende 
ondergrond.

Omdat de wroeging gestaag toeneemt, ontwikkelt 
de meedogenloosheid van de dader zich tot manische trance waaruit 
hij in toenemende mate vreest te ontwaken. Maar er zal
stilaan metaalmoeheid in de plaats komen, kan de slaap van materiaal 
vermenselijkt worden?

Wrijving tegen afkoelend verloop van langzame lava. 
Een paard dat bij de autoweg graast,
opgelost plantensap in warme darmen, opgezwollen zwevend 
langs de zwerfroutes van voedselzoeken, de rust in de wereld 
verslindend.

Het paard is een herberg waar de tijd binnen stilstaat. 
De lucht kleurt rood in suizende rust.

Maar het paard is eveneens een pantserwagen,
de weg een wolk,
het asfalt raakt afgemat,
de tijd neemt toe.

Als snelheid de drang is te ontsnappen aan, ja, wat. 

Nya E4:an mellan Enånger-Hudiksvall innan trafiken
släpps på. En kall planetplattform futurum genom
skogen.

Trafikreglerna gäller inte än, och höger blåser in
från vänster. Ännu plana yta, dimensionerna har inte
väckts, kommer senare att rullas ut när fortfarande
fordon drar upp fartvindens försvinnarbanor av
jetstrålad hastighet. Åkdonen ilande av ansiktslösa
spöken. Tungt mörklagda vehiklar formar svarta
smitvägar av asfalt in mot jordens hjärta.

Vågor av osynligt hopp, en forsande flod av snabbhet.

Långt fjärran, utanför det endorfina rummet
Motormännens bröl, fyrhjuling absorberar kosmisk
vidsträckthet. En glänsande rymdslända kastar
förbirusande skuggbilder längs hårt uppsugande
underlag.

Då samvetsångesten oavbrutet tilltar, utvecklas
förövarens skoningslöshet till manisk trance, som
han alltmer fruktar att vakna upp ur. Istället kommer
småningom metalltrötthet slå ut, kan materialens
sömn göras mänsklig?

Friktion mot svalnande förlopp av långsam lavasten.
En häst som går och betar intill motorvägen,
högupplöst växtsaft i varma tarmar, uppblåst svävande
längs vandringsvägarna av födosök, slukande världens
vila.

Hästen är ett härbärge där tiden inuti står stilla.
Himlen rödnar framöver i susande lugn.

Men hästen är samtidigt en stridsvagn,
vägen ett moln,
asfalten mojnar,
tiden tilltar.

Om hastighet är längtan bort mot vad.