A LINNET

EEN KNEU

Het stak de weg over om me niet te hoeven groeten. ‘Lelijk ding maar uit een goed hart,’ zei ik, ‘zonder gezang zou de dag nooit ophouden.’ Omzichtig naderde het ding. Ik had zo erg te doen met zijn domheid dat enorme tranen begonnen op te wellen in mijn ogen, met een plof op de harde grond vielen. ‘Zo hoef ik niet te worden onthaald,’ zei het, ‘ik was klaar voor je. Alle lieveheersbeestjes en gonzende vliegen en alligators kennen jou en jouw streken. Arme, dwaze stakker. Ga weg en neem je liedje met je mee.’ schepsel. Een metselaar stond nog bovenaan een ladder dakpannen te repareren, bij het licht van de maan. Maar er was geen maan. Toch kon ik zijn oksels zien, het haar dat er uit golfde, en de knepen van het vak waarmee hij zo geconcentreerd die muur aan het opknappen was.

A LINNET

It crossed the road so as to avoid having to greet me. “Poor thing but mine own,” I said, “without a song the day would never end.” Warily the thing approached. I pitied its stupidity so much that huge tears began to well up in my eyes, falling to the hard ground with a plop. “I don’t need a welcome like that,” it said. “I was ready for you. All the ladybugs and the buzzing flies and the alligators know about you and your tricks. Poor, cheap thing. Go away, and take your song with you.”