THE WOMAN AT THE WINDOW

The gate never opens. The window’s so high
That at first panoramas to her appear:
Rivers, blue arcs, embrace woods and flow by;
Red birds traverse the green, and slender deer.

She’s no idea of how life’s lived below;
It must be splendid, though, so long she’s pined.
She wants embraces, but where can kisses go
Save her own shoulder, round and cool and kind?

DE VROUW AAN HET VENSTER

DE VROUW AAN HET VENSTER

Nooit opent zich de poort. ’t Raam is zoo hoog
Dat zij eerst de aarde ziet in wijde verte:
De stroom omarmt het bosch in blauwen boog;
Door ’t groen gaan roode vogels, ranke herten.

Niets weet zij van het levensspel daartusschen;
Maar het moet schoon zijn, want zij mist het zeer.
Zij wil omhelzen, vindt niets om te kussen
Dan de eigen schouder, rond en koel en teer.