The Alibi

HET ALIBI

Mijn geest raasde rond.
Het was een paar jaar terug.
We waren weer samen in onze oude flat.
Je stond er je hoed te passen, koket.
‘O, ik was natuurlijk gek,’ lachte je met verontschuldigende blik,
‘er knapte iets in mij en ik was even niet goed snik.’

Maar ik walgde van jouw hysterie,
Dit alibi,
Die fraaie gekte als een rinkelende slee
Voerde je mee.
Knus in je pels, knus in je mof en je kapje
Kijk, zo ontsnap je,
Door de nacht, over de poederbesneeuwde laan
Zag ik je gaan.

                                ***

Zeker, gekken verdienen medelij
En jij werd stapelgek, zei je, van mij.

En weg reed je,
Tussen hoge kussens en bont,
Lekker gek en gewond,
Vol excuses op je volgeladen sleetje.

The Alibi

My mind was racing.
It was some years from now.
We were together again in our old flat.
You were admiring yourself adjusting your hat.
‘Oh of course I was mad then,’ you said with a forgiving smile,
‘Something snapped in me and I was mad for a while.’

But this madness of yours disgusted me,
This alibi,
This gorgeous madness like a tinkling sleigh,
It carried you away
Snug in your fur, snug in your muff and cape.
You made your escape
Through the night, over the dry powdery snow.
I watched you go.

                                    ***

Truly the mad deserve our sympathy.
And you were driven mad you said by me.

And then you drove away,
The cushions and the furs piled high,
Snug with your madness alibi,
Injured and forgiven on your loaded sleigh.