Poëzievoordracht: Mustafa Kör & Marjolijn van Heemstra

Marjolijn van Heemstra (Nederland, 1981) is dichter, schrijver, theatermaker en kersvers Stadsdichter van Amsterdam. Het is haar roeping om hardop vragen te stellen. Vanuit een ogenschijnlijk onuitputtelijke fascinatie voor alle grote, onaanraakbare dimensies van het universum, verleidt ze een ieder zich te verwonderen over hoe al dat grote in onze nietigheid weerklinkt. In haar poëzie is het stellen van de vraag oneindig veel belangrijker dan het ene of juist het andere antwoord. Het zorgt voor een adembenemende grenzeloosheid die ons de ruimte geeft om voorbij de schaal van het klein-menselijke te zien en te bewegen. Door haar laatste bundel, Reistijd, Bedtijd, IJstijd echoot een voortdurend duaal bewustzijn, waarbij het leven zich in dezelfde ruimte afspeelt als een alom aanwezige dood. Door deze tegenstellingen steeds naast elkaar te laten bestaan, krijgt de tijd iets cyclisch en fungeert het lichaam, dat alle aanwezige perspectieven in zich draagt, als knoop van al die verstrengelingen in de tijd. Van Heemstra beheerst als geen ander het vermogen de schaal van haar blik, en daarmee de onze, aan te passen. En daarmee schaalt ze ook alles wat er mogelijk in ons huist.

De kersverse Dichter des Vaderlands van België Mustafa Kör (1976) werd geboren in het Turkse Anatolië, Hij groeide als mijnwerkerszoon op in Belgisch Limburg. In 1998 liep hij een dwarslaesie op bij een verkeersongeluk; het gooide zijn leven overhoop maar zorgde er ook voor dat hij ging schrijven. Körs poëzie danst volhardend door een stugge wereld waarin de dichter, zich bewust van alle alom opdringende krachten, z’n balans houdt. Zijn taal is lenig, verrijkt door een bi-culturele sensibiliteit en daarmee wellicht een voorbode van een nieuwe rijkdom die daagt in het Nederlands taalgebied. Wie de poëzie van Kör induikt voelt zich al snel deelgenoot van de overdenkingen van de dichter. Als Dichter des Vaderlands houdt hij mensen met zijn poëzie graag een spiegel voor. In trouw zei hij daarover: 'Poëzie hoeft niet gelikt te zijn. Poëzie is niet optima forma, maar precies zoals het leven is: hobbelig.(…) als je mij over twintig jaar leest, hoop ik dat je denkt: ‘Oh ja, zo leefden wij toen.’ Een grottekening voor generaties na mij.'