Kira Wuck

Zowel Wucks poëzie als korte verhalen kenmerken zich door een typische verwevenheid van alledaagsheid en absurditeit. De sprekers en personages die Wuck opvoert in haar parlandistische taal worstelen met een fundamenteel gevoel van ontheemding en eenzaamheid die "ruikt naar kalfslever in een ovenschaal", zoals de dichter ergens formuleert. Hoewel de copingstrategieën zelden effectief zijn, is er geen sprake van opgave of lethargie. Juist in hun weerbaarheid, en de soms hilarische wijze waarop Wuck deze presenteert, ontroeren Wucks personages. In het gedicht ‘Dit feest’ uit Finse meisjes staat: "Dit feest is zo saai zegt Sylvia / ik wou dat er iemand iets in mijn drankje deed". Het valt op hoezeer deze verlangens ook gepaard gaan met een gevoel van onheil, gevaar en al dan niet subtiel geweld: "Soms zie ik de dingen die ik hebben wil / als een vloedgolf die het land bedekken kan / om erbij te kunnen moet ik eerst verdrinken" schrijft Wuck in het gedicht ‘Hanoi’.

Er wordt gehunkerd naar een intimiteit die soms bijna bereikt wordt, zoals in ‘Eurolines’, waarin het merkwaardige plan wordt opgevat om in winterweer een busreis te maken naar het concentratiekamp Auschwitz. "Je moet het gewoon een keer gezien hebben", staat er als droge verklaring, een gemeenplaats die op de lachspieren werkt. Terwijl de bus panne heeft, zijn de personages gedwongen zich op te warmen in een wegrestaurant:

in het wegrestaurant lijken we een gezin
dat met de jaren vergroeid is
we warmen onze tenen en wanten aan de verwarming
zonder dat onze schouders elkaar raken

Binnen de strofe weet Wuck een aangrijpend evenwicht te creëren tussen intimiteit en afstand. Uit het bovenstaande citaat blijkt ook Wucks grote talent voor contrastwerking. Zo wordt in ‘Helsinki’ een groep dronkaards in het park verbeeld. Als de groep zich verplaatst naar het station "zien ze reizigers die zo hard proberen / ergens anders te zijn / dat ze onmogelijk hier kunnen bestaan". Uiteindelijk zijn het niet de honkvaste dronkaards die beklagenswaardig zijn, maar de reizigers in hun nood aan verplaatsing. Dit is Wuck ten voeten uit: beter om jezelf te drogeren op een plek waar je je thuis voelt dan nuchter te dwalen in het openbaar vervoer.

Als ontheemding, eenzaamheid en het verlangen naar contact de condition humaine vormen van onze tijd, dan is Kira Wuck een van ’s lands scherpzinnigste poëtische commentatoren. Finse meisjes, Podium, Amsterdam, 2012
Noodlanding, Podium, Amsterdam, 2016
De zee heeft honger, Podium, Amsterdam, 2018