Emmanuel Moses

Bij de roemruchte uitgeverij Galimard publiceerde Emmanuel Moses in 2013 Ce jour-lá. Hij heeft een groot aantal publicaties op zijn naam, waaronder ook vertalingen van onder meer C.K. Williams, Yehuda Amichai en Peter Huchel. Voor zijn werk ontving hij meerdere prijzen, onder meer de Prix Max-Jacob en de Prix Nelly-Sachs.  Moses stamt uit een intellectuele en artistieke familie; zijn vader is de Frans-Israëlische filosoof Stéfane Mosès, zijn moeder de kunstenares Liliane Klapisch en een van overgrootvaders de Duitse schrijver Heinrich Kurtzig.  
 
Zo rijk en divers als zijn biografie is ook Moses’ poëzie die veel verschillende vormen aanneemt. Hij heeft bijzonder korte gedichten geschreven, maar ook heel lange. Zijn taalgebruik is soms afgemeten en beheerst, maar op andere momenten evocatief en weelderig. Sommige gedichten zijn lyrisch, andere lijken eerder korte verhalen. Hoewel die nergens op de voorgrond treedt, spreekt er een grote eruditie uit zijn werk, een brede kennis van de geschiedenis van diverse culturen. Karakteristiek is zijn humor, die optimistisch is zonder het zicht op misstanden te verliezen. Moses mengt in alledaagse taferelen een mild absurdisme dat de lezer op een subtiele manier de indruk geeft dat er krachten spelen die nauwelijks waarneembaar zijn, maar wel aanwezig en zeker ook belangrijk.
     
De humor en realiteitszin van Moses werken ontnuchterend. De bijna (maar dus net niet) alledaagse beelden in Moses’ poëzie zijn het slot op de deur; Moses waakt ervoor dat zijn gedichten niet vaag worden en wegzweven.
                   
Het verhevene en het profane liggen bij Moses telkens dicht bij elkaar, soms vangt hij ze in één beschrijving. Als een man is overleden worden in de wc-pot bijvoorbeeld “engelachtige uitwerpselen” gevonden. Net zo goed gaan bij Moses het aangenaam beloftevolle en naderend onheil vaak hand  in hand:
 
                  De nacht valt
                  De geur van verse kastanjes
                  En brandend hout.
 
Zoals in zijn eigen leven, blijven de personages in Moses’ gedichten zelden lang op hun plaats. Er wordt veel gereisd, naar andere plaatsen, andere tijden. Verschillende werelden grijpen zo ineen. In die veelheid aan sferen, beelden is er een belangrijke bindende factor en dat is Moses’ uitgebalanceerde taal. Zijn taal en stijl zijn zo helder dat zij het mysterieuze alle gelegenheid kunnen geven zich te manifesteren.