Korte lezing: drie dichters

Celebrated Japanese poet Takako Arai replied to our invitation to Rotterdam with a poem about her frequent trips to small villages, where she sits on a bench and listens to the voices of old ladies. Everything is poetry to Arai. Her poems are playful, avant-garde and vibrant. They track sounds to their source, express how sounds are made in the body and give them names. In the enthralling anthology Factory Girls (2020) rhythmic, narrative poems reveal the harsh hidden world of women who work in the declining silk industry, bringing their emotional world to life and placing them in surreal situations: “Ghosts, people, factories, and creatures blow through each other like smoke rings (…) so vivid and vermicular, they all but crawl under the reader’s skin.” (Japan Times) 

Cornelia Hülmbauer writes poetry, short prose and radio plays. Her poems are emotionally charged, with sentences that seek the precise words to express something intangible, and generally ominous. Searching language, simple, featuring dialect and references to folk songs and counting rhymes; her sentences appear mainly to show how difficult it is to say things accurately. This is a serious task when it comes to the gulf between remembering and forgetting, or the harm people do to each other. Often, an ‘I’ will address a ‘you’ in a conversation that hints at wider engagement, like the imbalance in male-female relations. A fine example of this is the series Zyklus V, which is above all about the female body in the social space, and about the female voice in our society. Poems are often set in families, a context that is comforting, but is also infected by secrets and domestic violence. Threat combined with cool humour make for work that is multi-layered and full of surprises. 

Aigerim Tazhi (1981)is een Kazachse dichter wiens poëzie indruk maakt en je zal ontroeren. De overdaad aan beelden die Tazhi oproept maakt van haar poëzie een dwingende oproep om de principes achter haar wereld vol magie te heroverwegen. In haar bundel Paper-thin Skin schetst ze een miraculeuze wereld die toch volkomen waterdicht in elkaar lijkt te zitten. Hoe fictief personages, wezens en landschappen ook zijn, ze zijn van top tot teen fotografisch levensecht, met elk een eigen, vanzelfsprekende logica. Scenes van alledaags huiselijke leven metamorfoseren tot haast onvoorstelbaar surrealisme. Haar poëzie is er daarmee een van wendingen, haar gedichten zijn portalen naar plekken die overal rond ons zouden kunnen zijn. Overal, en toch, steeds net buiten bereik. Tazhi's poëzie is er een van een omkering van rollen, een gedepersonaliseerd verhaal waar het perspectief van de auteur vaak ontbreekt en is ingeruild voor dat van de waarneming. ‘Werk van een verbluffende originaliteit’ (John Butler).

Presentatie: Tsead Bruinja