THINKING OF ELIOT I GO UP IN SMOKE

Do I dare disturb the universe? What a question,
for one of those ancient women gathering
fuel in vacant lots. There is no returning,

only the present, with a growing burden of garnered
past. Thunder and rubies become garlic and
sapphire – mud sets, clots around your churning

in my ground. Cool springs nowhere in sight;
every voice withers like the stuttering of the nightingale
but what’s been uttered remains, repeats

forever and forever differently the message
of the rabid, persisting, unquenchable
creeping fire.

DENKEND AAN ELIOT GA IK IN ROOK OP

DENKEND AAN ELIOT GA IK IN ROOK OP

Durf ik het universum te verstoren? Wat een vraag,
voor een van die oeroude vrouwen die brandstof
zamelen op leeg stadsterrein. Er is geen terug,

alleen heden, met groeiende zwaarte van gesprokkeld
verleden. Donder en robijnen worden knoflook en
saffier – slijk stolt, klontert om je woeling

in mijn grond. Van koele meren niets te bekennen;
elke stem vervliegt als het gestotter van de nachtegaal
maar wat gezegd is blijft, herhaalt

altijd en altijd anders de boodschap
van het furieuze, voortkruipende, onuitblusselijk
dolende vuur.