KILLING TIME

The magazine was brick yellow and quickly read.
It was the cheapest thing in the company store

and I quickly discovered, at eleven years old,
that there wasn’t much to find there.

Daydreams for maids
and detective stories from the Riviera

which at that time was a distant land.
But the name stuck.

Can one kill time?
And if one could,

is that not a pity for an only life?
Still I know I have killed a great deal of time.

The endless boring hours in school
and the obstinate minute hand which never –

no, not even the minute hand wanted to move.

TIJDVERDRIJF

Het tijdschrift was baksteengeel en gauw uit.
Het was het goedkoopste in de dorpswinkel

en ik, elf jaar, kwam er al gauw achter
dat er niet veel uit te halen viel.

Dagdromen voor dienstmeisjes
en detectiveverhalen spelend aan de Rivièra

dat toen een heel ver land voor mij was.
Maar de naam bleef hangen;

Kun je de tijd verdrijven?
En zo je dat zou kunnen,

brengt dat niemand schade toe?
Toch weet ik dat ik veel tijd verdreven heb.

De eindeloos durende, saaie uren op school
en de halsstarrige grote wijzer die niet –

nee, niet eens de minutenwijzer wilde vooruit.

TIDSFÖRDRIF

Tidskriften var tegelgul och snabbt läst.
Den var den billigaste i Brukshandeln

och jag upptäckte, elvaårig, snart
att där inte fanns mycket att hämta.

Dagdrömmar för hembiträden
och detektivhistorier från Rivieran

som då var ett avlägset land.
Men namnet stannade;

Kan man fördrifva tiden?
Och om man kunde det,

är det inte skada på ett enda liv?
Ändå vet jag att jag har fördrivit mycken tid.

De ändlösa tråkiga timmarna i skolan
och den envisa mtimvisaren som inte –

nej inte ens minutvisaren ville röra på sig.