HARLEM

HARLEM

Ik kijk naar een onbekende die een bal wiegt als een verloren kind. 
De honden omcirkelen elkaar.
Ze worden gemarteld door beteugeling.
Sproeiers spuiten stroompjes van troost.

Er zijn dagen waarop de omtrek van de aarde en haar affaires
Is gereduceerd tot één enkele eis: gehydrateerd blijven. 
Ik wens ons meer van die dagen toe. 
Landerige namiddagen van pollenbelaagde neusgaten en gekruiste benen.
Het zweet onder mijn borsten verzamelt zich als schuld.
Laten we nog eens die discussie voeren die je met je vrienden had over het ethische dilemma
Van kinderen krijgen in zo een wereld. 
Iedereen twijfelde over de daad van reproductie van pijn in een ander lichaam. 
We lazen als tieners dat gedicht van Larkin. Bewapende ons ermee.
Ik schudde het gewicht van je zorgen af.
Sommige van onze ouders vonden liefde in een vluchtelingenkamp.
Meet cutes gesponsord door UNHRC.
Dat is niet eerlijk, zei je.
De manier waarop ik je altijd neerknuppelde met perspectief.

Help me herinneren. Ik ben geen overlever. 
Ik ben een hosselaar.
Er is geen grens aan wat ik bereid ben te stelen voor een onsterfelijke anekdote.
De noodtoestand is hier al en streelt mijn oren. 
Mijn hoofd op zijn schoot. 
Ik kruip tegen je aan als een alibi.
Ik wens ons nog één extra uur toe,
Nog één slaperig uur onder een niet in kaart te brengen hemel. 
Iets dat ons volledig verblindt en bezet.
Iets waar we niet naar kunnen kijken zonder met de ogen te knijpen. 

HARLEM

I watch a stranger cradle a ball like a lost child.
The dogs circle each other.
They are tortured by restraint.
Sprinklers eject sprays of consolation.

There are days when the circumference of the world and its affairs
Is reduced to one sole demand: staying hydrated.
I wish us more of those days.
Lethargic afternoons of pollen-aggravated nostrils and crossed legs.
The sweat under my breasts collects like debt.
Let’s rehash that argument you had with your friends over the ethical conundrum
Of having children in such a world.
Everyone was unsure about the act of reproducing pain in another body.
We read that Larkin poem as teenagers. Armed ourselves with it.
I shrugged off the weight of your concerns.
Some of our parents found love in refugee camps.
Meet cutes sponsored by UNHCR.
That wasn’t fair, you said.
The way I always bludgeoned you with perspective.

Remind me. I am not a survivor.
I am a hustler.
There are no limits to what I will steal for the sake of a killer anecdote.
The state of emergency is already here, stroking my ears.
My head in its lap.
I curl against you like an alibi.
I wish for us one more hour,
One more drowsy hour under an unmappable sky.
Something that blinds and occupies us totally.
Something we can't look at without squinting.