POSTCARD FROM CASTELPORZIANO; RARE SCENE OF A POET REALISING HIS GLORIFIED IMPOTENCE

ANSICHTKAART UIT CASTELPROZIANO; ZELDZAME SCÈNE VAN DICHTER DIE ZIJN VERHEERLIJKTE IMPOTENTIE VERWEZENLIJKT

tweeëntwintig dichters
drie dagen
rellen zijn begonnen met minder ingrediënten
alchemistische samenkomst
op het strand waar Pasolini werd neergeschoten 
Ostia’s verbrijzelde neus
Afrika! Mijn enige alternatief
zij herinneren hem om wie hij was
hij had lief als een buitenlander 
vanaf een smeulende afstand
zoals een zoon van een vader houdt 
die terugkeert uit een oorlog
gevoerd in een land door zijn zoon gemystificeerd
als de ogen van Sékou Touré 
zwart net zoals Rimbaud blond was
wilde geesten in bikini’s met stippen
komen omhoog voor lucht

geld is jouw god
de dichter zingt 
weinig waar het publiek voor klapt
want ze brullen afkeer
het is 1979
dus de revolutie hangt ergens tussen een weggestreept woord
& een tv-reclame
het is zand dat waait door haar
een tandenstoker tussen de lippen van Baraka 
het is Jevtoesjenko die praatjes heeft
Ginsberg probeert te sussen met wellustige ohms
voor een keer luistert er niemand naar de Noord-Amerikanen
alhamdoelillah
de mosh pit juicht gesmeten stoelen 
mannen in blote bast joelen
vuurspuwers stelen aandacht
jonge anarchisten bestormen podiums 
beloven soep voor iedereen
één druppel maakt de hele wereld verwant

Anne Waldman wil weten wat er is gebeurd 
met Augustinus & zijn moeder in Ostia
een man trekt zijn broek omlaag voor de menigte 
Bacchus in ochtendjas
fanculo fanculo fanculo
herhaalt Aldo Piromalli vim-gevooisd 
klinkend als mijn lievelingstante
met heimwee naar haar geboortestad  
haar jongens in hun geboortesteden
kinderen trekken aan snoeren slikken de microfoon door
ik denk dat we meer boe-roepende kleuters nodig hebben
bij poëzievoordrachten
meer kinderen die wijzen
naar naakte keizers

Gregory Corso waar ben je?
ik kan Ted Joans niet vinden maar ik weet dat hij blut stierf
zoals de meeste zwarte dichters
nadat ze Amadou hadden vermoord
zwoer hij nooit meer in Amerika te zullen wonen
laat ik de hint oppikken & extrapoleren 
zorgeloze zonnebaders liggen loom
aan de haven
het kan niemand iets schelen wat de dichters zeggen
of aan wie hun gedichten zijn opgedragen 
soms willen mensen gewoon 
rondspatteren in de zon
ze willen niet horen over 
dingen die ze niet kunnen veranderen
soms willen ze hun handen alleen gebruiken
voor zwemmen of vernietiging

POSTCARD FROM CASTELPORZIANO; RARE SCENE OF A POET REALISING HIS GLORIFIED IMPOTENCE

twenty-two poets
three days
riots have needed less ingredients
alchemical gathering
on the beach where Pasolini was shot
Ostia’s crushed nose
Africa! my only alternative
they remember him for who he was
he loved the way a foreigner does
from a burning distance
the way a son loves a father
returning from a war
waged in a land his son mystifies
like the eyes of Sékou Touré
black just as Rimbaud was blond
wild spirits in polka-dot bikinis
coming up for air

money is your god
the poet chants
few things the crowd claps for
they roar disgust
it’s 1979
so the revolution is somewhere between a redacted word
& a TV advert
it’s sand blowing through hair
a toothpick between Baraka’s lips
it’s Yevtushenko talking his big game
Ginsberg tries to calm with lusty oms
for once no one listens to the North Americans
alhamdulillah

mosh pit jeers thrown chairs
bare-chested men booing
fire-breathers snatch attention
young anarchists invade podiums
promising soup for everyone
one drop makes the whole world kin
Anne Waldman wants to know what happened
to Augustine & his mother in Ostia
a man flashes the crowd
Bacchus in a bathrobe
fanculo fanculo fanculo
vim-voiced Aldo Piromalli repeats
sounding like my favourite aunt
heartsick over her hometown
her boys in their hometowns
children pull cords swallow the mic
I think of how we need more toddler hecklers
at poetry readings
more children pointing
at naked emperors

Gregory Corso where are you?
I can’t spot Ted Joans but I know he died broke
like most black poets
after they killed Amadou
he swore he’d never live in America again
let me take the hint & extrapolate
carefree sunbathers lounge
by the harbour
no one cares what the poets say
or who their poems are dedicated to
sometimes people just want
to splash about in the sun
they don’t want to hear
about things they can’t change
sometimes they only want to use their hands
to swim or to destroy