SUBTITLES MISSING

GEEN ONDERTITELING BESCHIKBAAR

Mijn verbinding met de rust ben ik recent verloren.
Hier in mijn kleine bruine huis gevangen in de schaduw
van een nabijgelegen torenflat, vreet elke kamer
aan mijn geduld. De tui en de mussen maken
pret onder mijn keukenraam. Ik heb nooit begrepen
wat ze nu eigenlijk willen. Ik kijk toe hoe mijn buren
de dag voorbij zien trekken, elk raam een scherm
van rusteloze resolutie. Het lijkt wel alsof we
allemaal gekweld worden door een ouderwetse uiting
van vrijheid omdat de dag een droom is die we dromen
als we zelf onze vleugels niet uit kunnen slaan.
Aan deze kant van de ruit is het uitzicht lieflijk
en levendig: elke auto op de snelweg is
een vignet en elk containerschip steekt af
tegen een zijdezacht blauw. Aan de overkant
van de haven blijven de bergen fier op hun plek.
De tijd wordt rustig door de wind vergaard terwijl
mijn aandacht zich versprokkelt en verwaait, keer
op keer, zoekend naar een ongrijpbare synchronie.
De losse aantekeningen van mijn fantasie bestaan
uit ondertitels voor elk raam waar ik door naar buiten
of binnen kijk. Bijna allemaal zijn het vragen, zoals
‘Hoe kunnen we bewijzen wat nooit is gebeurd?’
en ‘Wat wacht er op ons aan de andere kant?’.
Zoals de dageraad verschijnen de tui en de mussen weer.
Ze vragen zo weinig. Een les, toch zeker, aangezien
wij zo makkelijk vragen om wat verdiend moet worden.

SUBTITLES MISSING

Lately I have become untethered from stillness. 
Here, in my little brown house caught in the shadow 
of a neighbouring tower block, every room 
rattles my patience. The tui and the sparrows 
frolick at my kitchen window. I have never been 
able to read their intent. I watch my neighbours 
watch the day go by, each window a screen 
of unquiet resolution. I feel as if we are 
collectively haunted by some outdated expression 
of freedom because the day is a dream we dream 
when we have no other way to take flight. 
On this side of the glass the view is idyllic 
and industrious: every car on the motorway 
is a passing vignette and every container ship 
works against silken blue. Across the harbour, 
the Eastern ranges remain staunch in their place. 
Time collects on the wind, unbothered, while 
my attention divides and scatters itself again 
and again in search of an elusive synchronicity. 
My imagination’s fieldnotes are entirely made up 
of subtitles for every window I look into or 
out of. Nearly all of them are questions, like
‘How can we prove what never occurred?’ 
and ‘What waits for us on the other side?’. 
Like daybreak, the tui and the sparrows reappear. 
They ask for so little. A lesson, surely, given
we are prone to asking for what must be earned.